Sonia Armada

Produción artística

​

Sonia, na súa estancia en Florencia, cursou unha materia especializada no fresco. En cambio, na universidade de Salamanca xamáis escoitou falar dunha obra contemporánea realizada con esta técnica, polo que pronto se decatou de que existía unha problemática. É en Italia onde coñece artistas internacionais que traballan dese xeito, pero ningún procedente da Península Ibérica. Nese intre, Sonia decide sumerxirse na investigación do fresco contemporáneo no paradigma nacional español, sobre todo dende o século XX en adiante. A arte do mural é pouco coñecida polo que se propuxo exprimir e saber o seu funcionamento, pescudar se só existían as fórmulas de Giotto e Cennini, se había mulleres fresquistas, e demáis cuestións.

Xunto coa ténica do fresco, da pintura interésalle a materialidade das obras, é decir, a parte do diálogo entre o facer, como facer e, como experimentar a propia praxis. Tamén ten unha estreita relación co gravado, mais non se especializou no ámbito. Aínda así, intenta mesturar o tempo que lle adica ao fresco con esta ténica, xa que lle gustan que os procesos sexan semellantes, exemplo disto é a labor da punta seca.

A técnica do fresco é sen dúbida a que máis lle interesa á artista, tanto no campo da investigación contemporánea como na práctica. Dentro do ámbito fresquista existen numerosas especialidades que non se coñecen e a maioría tenden a desaparecer. Innovacións como, por exemplo, no eido ecolóxico non se explotan o suficiente e Sonia quere rachar con iso. Porén, a artista ten unha función de divulgación e praxis, ten que coñecer para poder facer. Precisa investigar as técnicas e o pasado para elaborar a obra no presente. Para ela as palabras proceso e diálogo están conectadas, ten unha sobre vertente, teoría e práctica.

Sonia é unha persoa que non se quere atascar nunha mesma maneira de facer, e o fresco proporciónalle unha actividade e dinamismo especial, xa que, por exemplo, non se traballa da mesma maneira en Madrid que en Galicia. É un xeito de facer moi vinculado ao lugar, pois dependendo do espazo a técnica é distinta. A artista tamén o ve como un método de resistencia contra a produción en masa, posto que traballa moito tempo nunha obra e elabora series para plasmar o que quere dar a tratar. En canto aos procesos, aínda que existen outros moitos; hai dous cos que ela traballa, a parede e o móbil.

O fresco en parede tamén se coñece como o buon fresco. Neste caso elabórase a obra cando se ten o boceto preparado e definitivo xa que no panel non se ten a facilidade de improvisar polo seu tamaño e a súa rapidez no secado.

Aínda que hai catro tipos de masas tradicionais, ela traballa entre os procedementos renacentistas italianos e as novas innovacións contemporáneas, onde podémola atopar facendo golpexados, estucos, etc. Cando se obtén a última capa, recórtanse os bordes para que quede limpo. Unha vez cumprido o tempo mínimo para que comece o seu proceso de carbonatación comézase a pintar até o seu secado total. O método tradicional empregaba o verdaccio, que é coma unha especie de verde marroneado parecida á acuarela. Habitualmente non queda a mesma cor que se aplica co resultado final. Ademáis de que algúns tons poden ser máis claros e máis escuros, a mestura do pigmento inorgánico coa materia da parede fai que o matiz varíe. O proceso de pintado comeza por poñer un cartón pigmentado por detrás e marcar cun lápis os límites na parede, unha especie de calcado cun padrón. Despois de obter o que se quere realizar no panel, procedese a pintar. Para finalizar hai que esperar entre tres ou catro semanas para que a obra esté totalmente seca.

No caso do fresco móbil, a masa que se emprega é a mesma que a do buon fresco, pero cambia a base. Sonia está especializada nun tipo de soporte que coñeceu grazas ao artista Luis Quintanilla, que se basea na utilización de baldosas e terracotas. Esta técnica caracterízase por traballar con dúas capas, un xeso á cal, e posteriormente cunha final, a do intonaco, e a mesma capa coa que pintamos a parede, xa que na cal se introducen os pigmentos e nas demáis non. Á hora de pintar realizase o mesmo proceso que o fresco en parede e, finalmente, hai que esperar a que seque. Para saber que está seco hai que tocar a obra, e se non se cumpriu o proceso de secado, os pigmentos quedan na man.

Sonia Armada é unha persoa que se move pola curiosidade. O que aprende todos os días é para ella unha inspiración. Gústalle ler e investigar, polo que toda a información recollida dalgunha técnica ou artista é algo que a nutre grandemente. Inflúea calquera fresquista do século XX español como Elvira Gascón ou Rosario de Velasco. Ademáis, a nivel representativo, a propia artista considera que está a cabalo do conceptual e do formalismo tipo expresionismo. En ocasións traballa cunha idea concreta e dende ella crea e comprende verdadeiramente se está facendo novos camiños ou repetindose. Tamén lle gusta a figuración expresiva, o expresionismo alemán ou mesmo a cartelería dos anos 60. En definitiva, vai creando camiños para comprender o que quere buscar. Trata de investigar, de pensar sobre o proceso creativo, empregando ás veces pausas, paréntesis, posto que lle apasiona o tema da temporalidade. As obras de arte son persoais porque dependen da forma de pensar e de vivir do propio artista.

 

Dese xeito, Sonia traballa para ela mesma, mais tamén lle gusta crear no público unha dúbida, que as persoas vexan as súas creacións e sintan curiosidade polo que teñen diante. O curioso é un aspecto que lle atribúe ao que fai, e así o recollerán os espectadores.