Miguel Pérez Ramudo
Miguel Pérez Ramudo nace no 1996 en Cambados. Dende pequeno sentíu a inquedanza de expresarse de maneira artística, especialmente por medios gráficos. Isto debíase principalmente pola súa fixación polos cómics e os libros ilustrados. Vinculada a esta relación sempre considerou que tiña unha visión especial do mundo que o rodeaba. En palabras do propio artista: "a miña visión do mundo ten unhas gafas especiais que teño que coidar, hai persoas que nacemos cun corazón máis sensible do normal e estamos expostos a matices e análises da realidade que persoalmente, acaban esgotando a un: a fame do corazón non entende de horarios e eu fágoo o que fágoo porque sinto un rebulir que me leva a vomitar sobre o papel, para así non estoupar".
Estudou bacharelato artístico e o grao de Belas Artes en Pontevedra. Tan só un ano despois especializouse en ilustración dixital en Valladolid. Grazas a isto agora pode combinar nos seus traballos a técnica tradicional ca cor dixital.
Na actualidade sinte unha forte relación ca creación, considérao unha necesidade tanto para el mesmo como para os demais, pois quere dar a coñecer a súa arte e paixón. Como traballo de fin de grao elaborou unha novela gráfica sobre o pintor coruñés Joaquin Vaamonde, co que posteriormente gañou o premio o 1º Premio de Banda Deseñada do Xuventude Crea 2020. Recentemente, no 2020, publicou con Lela Edicións unha pequena biografía en viñetas sobre Ricardo Carvalho Calero.
Produción artística
Miguel sempre sentiu unha especial relación co mundo do debuxo, da liña e do bosquexo. Unha liña que o conecta ca expresión plástica que lle aporta o lapis. A paixón nace da intensa lectura das historias das súas personaxes favoritas dos cómics. Pouco a pouco ía aprendendo a súa técnica, imitar os máis grandes e acadar un estilo propio. A música é outra maneira de debuxar para el, sinte que esta compoñendo igual que no papel, pero con outros medios.
As súas referencias á hora de inspirarse son diversas, dende unha serie de televisión, un filme, o traballo doutros autores, unha fotografía, un cómic, etc. Todas elas sérvenlle para crear un banco propio ao que recurrir cando se pon a crear.
A ilustración constitúese para el como un refuxio, un lugar onde escapar da realidade e que pode esbozar como el queira. En palabras do artista: “debuxar para min é unha constante vital, cando non estou no escritorio debuxo co ollo e observo como se cruzan os trazos da vida”. Considera importante ollar a vida de maneira detida, entender como se comporta o mundo para despois podelo expresar adecuadamente no papel.
O método de traballo comeza cun rebulir interno ou ca apreciación dun pequeno detalle. Vai moldeando a idea pouco a pouco, conducindo ao traballo. Nun primeiro momento usa o lapis, tanto para dar a forma como para definir claroscuros e texturas. Á hora de darlle cor usa o soporte dixital, vai probando distintos medios para acadar o produto final que desexa. É un método sinxelo, pero que Miguel considera o máis oportuno para poder expresar os seus sentimentos. Grazas a esta dualidade síntese cómodo traballando en ambos soportes, tanto dixital como físico, xa que o deixa a mercé do que a peza precise. Emprega o 50% a man, aportando o valor humano e artesán, e vía dixital que axuda a ser máis preciso, abranguer máis oportunidades e crecer mediante ó erro.
A temática que explora máis detidamente é o terror, desfrutándoo incluso persoalmente. É un mundo que cre que atrapa, que che deixa prendado en todas as súas manifestación – dende filmes ata cómics – polo que forma parte da súa inspiración e traballo. Da mesma maneira representa lugares que aporten paz e tranquilidade, a beleza das persoas e dos seus corpos.
En canto a paleta cromática considera que é totalmente libre e que se adapta a cada un dos seus traballos. O único que ten como referencia que o distingue e o fai único son os seus lapis grises, xa que compoñen cada unha das súas obras. Nas súas palabras: "hai cousas que necesito empregar o lapis de cor para poder contalas porque creo que acada un nivel de delicadeza e expande a cor sobre a ampla posibilidade gráfica que ten o lapis xa de por si, un trazo característico, que persoalmente penso que conecta máis co noso eu artístico, déixache entrever os distintos trazos ata consolidar o motivo a representar".
Cada obra intenta deixar plasmado o tempo que lle dedicou e as reflexións tras da mesma. Intenta ca cor inundar e enriquecer a mensaxe. Busca “cosquillear” nos corazóns creativos da xente conferíndolles un desexo por debuxar.
Análise dunha obra
Tren de xoguete (2021) é unha ilustración en acuarela, gouche e lapis que nace dende a inquedanza polas luces do atardecer e as luces interiores das casas cando se está indo o sol. Os temas calmados son unha constante na súa obra polo que o representa mediante as luces da noite e os tons claros destas. Decide engadir un tren, a pesar de que sexa un lugar pouco transitado, como referencia as sensacións que lle transmite o filme “El viaje de Chihiro”. O reflexo da pouca vida e o abandono contrástao cas cores cálidas que xorden das casas. Tamén toma como referencia as obras de Edward Hopper á hora de retratar sensacións de soidade e illamento.
A obra busca aportar unha butaca ao espectador onde descansar dentro do seu mundo. Escapar a unha realidade, a aquela que constrúe o artista, e que deixa voar a imaxinación. Cando a existencia pode chegar a afogar, crear novos lugares e espazos onde evadirse son a vía de escape tanto para o artista como para o seu público.
