Abel Pombo
Abel Pombo Fernández é un creador nado no 1991 na zona de Santa Cruz, en Oleiros. Creceu nun entorno de inspiración, pois a súa familia adicábase ao deseño de interiores polo que dende pequeno observou como traballaban nas mesas de debuxo e como facían bosquexos a man alzada. En torno a isto, cóntanos que ten na súa memoria un detalle curioso: “aínda recordo cando me ensinaron o que era a perspectiva, e como podía aplicalo para que unha casa fose máis que un cadrado cun triángulo enriba como tellado”.
O seu camiño formativo deu moitas voltas, nun primeiro momento ía cara o Deseño Industrial en Alacante, mais a vertixe a unha distancia tan notoria fixo que cambiase de idea. Deste modo, acabou entrando en Enxeñería Naval na cidade de Ferrol. Tampouco acabou de atopar o seu sitio, a súa paixón, polo que abandonou o grao para finalmente entrar en Deseño Industrial na EUDI, tamén en Ferrol. Aínda así, notaba que o seu era traballar como ilustrador e deseñador gráfico, mundo no que se había involucrado laboralmente. É por iso que deixou tamén esta carreira e adicou todo o seu tempo a aquilo que verdadeiramente lle interesaba e motivaba.
En canto a súa traxectoria profesional, Abel comezou esta andadura como ilustrador por encargos, murais e decorados para teatro. Un tempo despois comeza o que el chama “etapa pre-Ember”, momento no que creou un proxecto de stopmotion no que modelaba os personaxes con arxila fimo ou plastilina, mentres que o seu socio adicábase á animación dos mesmos. Con todo, no 2014, co proxecto Ember, é cando Abel considera que arranca a súa carreira profesional. Trátase dun estudo localizado na Rúa Real da Coruña e que está centrado no que é o deseño gráfico, o 3D e motion graphics. Ademais, dende fai uns anos, e ca propia evolución dos seus intereses, tratan de centrarse en proxectos de branding e identidade visual.
Por outro lado, este creador pon as súas miras na docencia e a divulgación do deseño. Realizou tarefas de profesorado en cursos presenciais de deseño gráfico un par de anos, algo que probablemente se repita. Mentres tanto, cóntanos que se quita esa espiña coa súa conta de instagram, vencellada á divulgación do deseño, na que fala máis abertamente de certos temas que son bastante tabús no sector, como os cartos, metodoloxías, orzamentos...
A maiores, leva a cabo o programa “Sin Retículas” en Twitch onde “hablamos de diseño y otras movidas”. Nel colaboran outras deseñadoras de Galicia, Madrid ou incluso Italia, con invitados do sector a nivel nacional e de América Latina.
Produción artística
“Destacar que non me considero artista en ningún caso, pero si deseñador. Onde está a fronteira entre o deseño e o arte? Non o teño claro, pero é un bonito debate”.
Abel comezou a súa aprendizaxe e vinculación co mundo artístico a través do debuxo a lapis. Máis adiante, experimentou ca tableta gráfica e a creación de ilustracións dixitais. Neste sentido, tiña un gusto especial polo hiperrealismo, o cal era a súa meta, pero segundo di nunca chegou a realizalo de modo que estivese completamente satisfeito. A maiores, traballou en algúns murais, personaxes e decorados de teatro.
Malia a que lle gustase ilustrar, pintar ou modelar, a disciplina ideal para Abel ten claro que é o deseño gráfico. O seu interese por outros ámbitos ou técnicas como son as matemáticas e o debuxo técnico, fixo que buscase unha manifestación que unise a súa creatividade nas artes plásticas cunha parte máis racional. Deste modo é como descubriu o deseño de produto e, posteriormente, o deseño gráfico.
A súa metodoloxía de traballo como deseñador, especialmente falando de branding, percorre varias fases. Nun primeiro momento deseña unha estratexia, unha personalidade e unha voz para esa marca. Despois, cando vai a desenrolar a fase visual, pon nun taboleiro os conceptos principais sobre os que vai traballar. Saca fotografías que representen estes conceptos e, por último, simplifica esas imaxes á mínima expresión. Paralelamente investiga e busca referencias para facer un moodboard e, a partir de agora, colle o lapis e empeza a bosquexar e experimentar. As fases polas que pasa son a investigación, referencias, paletas cromáticas, investigación tipográfica e, por último, composición.
Un recurso esencial neste momento da obra de Abel son as tipografías, podería dicirse que é a parte máis recoñecible do seu traballo. Iso, e a experimentación con degradados libres. Ademais, cóntanos unha curiosidade, pois a súa inspiración máis notoria é o chan: “miro moito para o chan para ver as diferentes composicións que debuxan as carreteiras, rúas, alcantarillas, pintadas... e fago moitas fotos cando vexo cousas interesantes”.
En canto á creación de pósters, é a súa parte máis artística pese a que Abel non se considere como tal. Son fáciles de consumir polo espectador e funcionan como o seu modo de escape do traballo que exerce. “Se falo dos pósters, quero que interprete o espectador a obra, para min teñen un significado, ás veces “profundo” outras son chorradas, pero cada un pode sacar a súa conclusión. No meu traballo do día a día, iso sería un mal traballo, porque necesito comunicar algo específico, o que me gusta dos pósters e ter esa liberdade de que non teñan que dicir nada” di Pombo.
Análise dunha obra
Don’t run, please (2021) é unha creación de Abel Pombo. Confórmase por dúas capas: un fondo escuro formado por un degradado moi sutil entre un azul e negro; e a capa principal. Nesta última, atopamos dous elementos principais, un recurso xeométrico formado por diferentes óvalos que se van expandindo ata que o último chega a ser un círculo -forma que trata de representar o movemento, a presa e o ritmo axitado do día a día- e depois unha mensaxe “Don’t run, please”. Utiliza dúas tipografías diferentes para que se note o contraste, unha de pao seco con formas moi xeométricas en caixa alta, e outra con serifa transitional de moito contraste e con variacións importantes.
Para crear esta obra, Abel primeiro tivo claro a mensaxe -Don’t run, please-, inspirada no seu ritmo de vida, o querer parar e non poder ou non saber. A partir de aí buscou unha forma simple e xeométrica que expresase movemento. Despois, elixiu as tipografías e, por último, as cores. Comezou polo fondo escuro e frío que contrasta co cálido e forte vermello da xeometría e o ton neutro e calmado das tipografías. Deste xeito, pretende reflexar ou facer alusión ao modo de vida frenético, no que se perden demasiadas cousas que só se poden apreciar se temos un pouco de calma.
